Parmak ucu, elin neredeyse tüm fonksiyonlarını yapabilmesi için kullanılan ve dış etkenlerle en fazla karşılaşan bölümdür. Parmak ucunda, duysal uyarıları toplayan birden fazla sinir ucu bulunmaktadır. Tırnak, parmak ucunun üst kısmına gelen travmalara karşı koruyucu bir tabaka oluşturur. Parmak ucunun fonksiyonel ve duysal verileri toplama işlevlerinin travma neticesinde eski durumuna getirilmesi oldukça zordur. Parmak ucu en fazla ezilme yaralanmalarına maruz kalır.

Kesici alet, sıkışma, çarpma şeklindeki yaralanmalar sıklıkla görülür. Parmak ucu kopmaları, parmak kopmalarının en fazla meydana geldiği bölümdür. Travma tipinin öğrenilmesi, tedavi seçeneğinin belirlenmesinde oldukça önemlidir. Mutlaka dolaşım ve duysal muayene yapılmalıdır. Parmak ucunda, tırnak altında oluşabilen yaralanmalar gözden kaçabilir. Parmak ucu hareketlerinin değerlendirilmesi gerekir. Parmağın son kısmına yapışan, parmağı büken ve kaldıran kirişler, travma esnasında bağlanma yerlerinden ayrışmış olabilir. Mutlaka radyolojik bir inceleme yapılmalıdır. Umulmayan olaylarda kemik kırıkları ve küçük parça kırıkları görülebilir.

Parmak ucu yaralanmaları, elin en fazla meydana gelen yaralanma çevresi olması nedeniyle tedavi neticesinde en fazla problemlerle karşılaşılan kısımlardandır. Mutlaka parmak ucunun kemik ve tırnaktan meydana gelen destek yapısının restore edilmesi, belirli yumuşaklık ve dolgunluğu bulunan pulpa yapısının sağlanması; aynı zamanda duyu sağlayan en uç kısım olduğu ve sonraki hayatta duyu yokluğuna bağlı olarak travmaya açık bir alan olmaması için sinir yapılarının tamiri oldukça önemlidir.

Parmak ucu yaralanmalarında kemik ucu kırıkları oldukça fazla rastlanır. Kapalı küçük kemik ucu kırıkları yalnızca alttan konan atelleme ile tedavi edilebilir. Eğer kırık ile tırnak yatağı hasarlanması bulunuyorsa kemik fiksasyonu gerekebilir. Kırıklar fazla küçük ise mevcut olan kırık parçalar daha sonra ağrı meydana getirmemesi için çıkarılabilir. Kırıklar stabiliteyi etkileyen şekilde gövde kırıkları ise tel ile fiksasyonu için uygundur. Tırnak yatağı yaralanmaları mutlaka ince emilebilir dikişler ile tedavi edilmelidir.

Tırnak yatağı ve tırnak kökü tamiri, tırnağın daha sonra düzgün bir şekilde çıkması için oldukça gereklidir. Tırnak eğer yerinden ayrılmış ise ayrılmış olan tırnağın hastanın yanında getirilmesi önemlidir. Kopan tırnak, tırnak yatağı tamiri neticesi temizlenmesinin ardından destek görevi görmesi için, daha sonra yapılan pansumanlarda kolaylık sağlaması ve tırnak çıkış yolunun açık kalması için yerine monte edilebilir. Eğer tırnak eksikliği bulunuyorsa ve defekt küçük ise aynı parmaktan, eğer defekt daha büyük ise ayak başparmağından alınan tırnak grefti defekte adapte edilir.

Eğer kopan parça bulunuyorsa mutlaka hastaneye giderken parçanın uygun bir ortamda götürülmesi gerekmektedir. Son yıllardaki mikro cerrahi tekniklerinin gelişmesiyle parmak ucu kopuklarının da kopan parçanın yerine dikilmesi oldukça fazla yapılır bir duruma gelmiştir. Kopan parçaların yerine dikilmesi ile parmağın orijinal biçimi ve boyutuna kavuşturulması mümkün olabilmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalarda sinir tamiri yapılmasa bile duysal iyileşmenin sağlanabildiği gösterilmiştir.

Parmağın uç deri parçasının küçük kemik parçalar ile kopması halinde, dikilecek damarsal yapılar saptanamaz ise parça inceltilerek yerine greft şeklinde tekrar dikilebilir. Bu özellikle çocuk hastaların parmak uçlarını kapıya sıkıştırıp kopma ile başvurdukları olaylarda oldukça fazla yapılır. Çocuk hastaların iyileşme potansiyelinin yüksek olması sebebiyle yöntem oldukça başarılı olmaktadır. Parça doğrudan iyileşebilir ya da parça alttaki dokulardan beslenemeyip siyah bir renk alabilir. Bu durumda bile çocuk hastalarda siyah renk alan doku yerinde bırakılıp alttan gelen dokular vasıtasıyla parmak ucunun iyileşmesi beklenmelidir. Bu şekilde alttan gelen dokularla parmağın orijinal yapısına yakın bir iyileşme meydana gelebilir.